Als kritische whisky consument valt het mij op dat er tegenwoordig wel heel vaak nieuwe whisky in de schappen komt. En allemaal zijn ze, zonder uitzondering, beter dan wat er allemaal al was. Tenminste als je de jongens en meisjes van de diverse afdelingen marketing moet geloven. Nou zullen de meesten van dit illustere gezelschap het vak geleerd hebben op schooltjes waar ze allemaal hetzelfde doel nastreven, zo veel mogelijk verkopen van producten waar eigenlijk niemand op zit te wachten. Zie bijvoorbeeld de wasmiddelen reclames, een product is al zo vaak vernieuwd en verbeterd dat het in den beginne wel onmogelijk grote rotzooi geweest moet zijn.

Is dat bij whisky ook zo? En zo nee, waarom zeggen ze dan dat het beter is dan de vorige uitvoering? Het antwoord is simpel. Het moet verkocht worden. Soms komt het in een nieuwe fles met een geheel vernieuwd etiket, met de kleuren weer als nieuw! Voor een nog beter resultaat! Als een bekende willekeurige whiskyschrijver er dan ook nog veel punten aan toekent in een boek of in een toonaangevend whisky magazine dan kan op de afdeling marketing de champagne open. Maar hoe kijkt de gewone whisky drinker hier tegenaan? Vinden wij het nieuwe / vernieuwde / verbeterde product ook echt lekkerder?

In Schotland zijn heel veel whiskyproducenten die allemaal hun whisky willen verkopen. Heel soms komen er nieuwe bij zoals onlangs de eerste whisky van kilchoman, die na 3 jaar rijpen het levenslicht zag. Stevig geturfd en zeer kleinschalig geproduceerd op een boerderij distilleerderij. Dicht bij de basis gebleven zou zomaar een reclamekreet kunnen zijn, gewoon gebleven als Frans Bauer zeg maar. Hoewel deze vergelijking alle grond mist want de Kilchoman is meer Metallica dan Bauer als je het proeft. Jan Smit zou het uitstekend kunnen gebruiken na alle liefdesperikelen, zijn stem zou er in ieder geval van opknappen. Het is een stevige jonge whisky geworden met veel turfrook en verrassend veel fruit. Voor een debutant mag hij er zijn, een veelbelovend begin van een mooie carrière. Graan kan je ook proeven, logisch als je de leeftijd weet want daar is het tenslotte van gemaakt. De balans is prima in orde en het is eigenlijk gewoon een lekkere whisky. Mits je van turf houdt natuurlijk. Een mooie toekomst lijkt in het verschiet want zowel geturfd zijn als van Islay afstammen zijn papieren die aan iedere grenspost grote indruk maken. Louis van Gaal is er jaloers op want iedereen vind de Kilchoman erg goed en ook nog eens erg aardig. De totale whisky zeg maar.

Van hetzelfde eiland kwam ook weer eens een nieuwe Ardbeg tot ons, de Corryvrecken. De zoveelste botteling in relatief korte tijd. Een beetje als Borsato die maar weer eens een plaat uitbrengt want we hebben het geld hard nodig en iedereen wil hem waarschijnlijk toch wel hebben. Toch is het gewoon een goede Ardbeg. Geen hoera stemming, geen dansende mensen op straat, maar gewoon lekker. Balans van turf en rook met daar doorheen wat kruidige tonen. Wie Corry is, of was, is misschien niet zo belangrijk tot je het filmpje op de website ziet, de marketing people hebben er goed over nagedacht. Tot op het etiket is de grap doorgevoerd, verboden te duiken. Zoek de verschillen en kleur de plaatjes. Gelukkig is dwars door al het marketing geweld de whisky in orde. Ik bedoel maar, Jannes kan driehonderd danseressen en de grootste lichtshow ter wereld meenemen, het blijft niks. De Ardbeg stijgt er net bovenuit, verschil moet er zijn!

A. J. B. van der Legge